تاثیر کود های بیولوژیک بر شاخص های رشدی و سهم فرایند انتقال مجدد ماده خشک در عملکرد دانه گندم

به منظور بررسی تاثیر کود های بیولوژیک بر شاخص های رشدی و سهم فرایند انتقال مجدد ماده خشک در عملکرد دانه گندم، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورها شامل زمان کاربرد کود نیتروژنه در سه سطح) 3/1 کاشت،3/1پنجه زنی،3/1قبل از گلدهی)؛ (4/1 کاشت، 2/1 پنجه زنی تا ساقه روی، 4/1 گلدهی)؛ (4/1 کاشت، 4/1 سبز شدن، 4/1 ساقه روی، 4/1 گلدهی) به ترتیب به صورت N1، N2و N3و تلقیح بذر با باکتری‌های محرک رشد (عدم تلقیح، تلقیح با ازتوباکترکروکوکوم استرین 5، سودوموناس پوتیدا استرین های 41 و 186) بودند. بیشترین میزان انتقال ماده خشک از بوته در سطح اول از کاربرد نیتروژن در عدم تلقیح بذر با باکتری و حداقل آن در سطح سوم زمان مصرف نیتروژن و تلقیح با ازتوباکتر برآورد گردید. با کاربرد نیتروژن به صورت N1 و تلقیح بذر با باکتری عملکرد تک بوته، تعداد دانه در سنبله، وزن صد دانه، ارتفاع بوته، وزن ریشه و درصد پروتئین افزایش یافت. بررسی تجمع ماده خشک کل نشان داد که در تمامی ترکیب‌های تیماری تا40 روز پس از کاشت با سرعت کم و پس از آن با سرعت زیادی تا 70 روز بعد از کاشت افزایش یافت. سپس بواسطه افزایش پیری برگ‌ها تا زمان برداشت، کاهش یافت. به منظور افزایش عملکرد و دیگر شاخص های رشدی می توان پیشنهاد نمود که تلقیح بذر گندم با ازتوباکتر در سطح اول زمان مصرف کود نیتروژنه به کار برده ‌شود.